Onder aanvoering van de Stichting Lezen is 2013 uitgeroepen tot het jaar van het voorlezen…
Er is niets tegen voorlezen, maar toch even een misverstand rechtzetten. Vertellen is niet hetzelfde als voorlezen!
Bij vertellen gaat om gehóórd worden, dan hóór je ergens bij. Verhalen horen bij een gemeenschap en die kun je niet altijd zo maar in een boekje stoppen. Vertellen vraagt adem, interactie en fysieke aanwezigheid op een onherhaalbaar moment.
Het natuurlijk een grote verdienste dat er een tekensysteem (letters ) is ontwikkeld zodat communicatie ook los van de oorspronkelijke spreker mogelijk is. Maar dat is iets heel anders dan de intimiteit waarbinnen gedeeld wordt wat dierbaar en op dat moment relevant is.
Publicatie van verhalen betekent dat bepaalde zaken aan de openbaarheid worden prijsgegeven. Vaak is er weerstand in bepaalde gemeenschappen om verhalen op te schrijven.
Zo werden pas in 1993 (!!) mondelinge overleveringen van onze rijksgenoten – de Molukkers- op schrift gesteld.Hans Straver beschrijft de orale aspecten van de Molukse cultuur in zijn boek De zee van verhalen ( Steunpunt Educatie Molukkers Utrecht ISBN 90 73388 38).
Hoe dat zit met de voorloper van de schriftcultuur is het volgende boek een aanrader: Walter J. Ong ‘Orality and Literacy’ . De ondertitel zegt al genoeg: The technologizing of the Word ‘ (Routlegde, Londen/New York 1982, ISBN0 415 02796 9
