Uit vertelnieuwsbrief van 1992 (!!)
EUROPA IS ZIJN VERHAAL KWIJT…
behoud je soevereiniteit: blijf bij je verhaal.
‘Na de oorlog had Europa een verhaal: nooit meer oorlog: vrede! “Als alle kinderen op aarde hand in hand tezamen gaan breekt morgen de vrede op aarde aan” zong het Avro-kinderkoor in de jaren 50. Misschien wat naïef, maar de federatie van vrije volkeren is vergeten. De droom van de betere wereld is vergaan, De Europese vlag -de witte E op een groen veld- is gestreken, ze is vervangen door een sterrenkroon die wacht tot iemand zich er mee zal tooien. Een andere vlag, een andere lading: Europa is zijn droom vergeten. Waar zijn de vertellers, de profeten op de marktpleinen die herinneren aan de aloude geschiedenissen? immers in wie vanuit zelfbewustzijn de ander kan ontmoeten groeit in zelfrespect voor de ander. Maar wie muren omtrekt, grenzen op de atlas uitgomt, zoveel water in de wijn doet dat uiteindelijk niemand meer weet welke kerk wat gelooft of wie mensen tot gekoppelde computerbestanden reduceert maakt eenheidsworst. Zo worden mensen willige consumenten. De mens echter is zijn verhaal, is zijn geschiedenis, zijn identiteit. Het verhaal van de mens is direct verbonden met zijn cultuur en die sociale verbanden waar hij ‘ja’ op zegt. Déze verhalen wijzen de mens de weg van verleden naar toekomst. Het is de rode draad in het leven. Wie de mens zijn eigenheid afpakt maakt hem open voor schijnzeker-heden, voor valse identiteit. Fascisme, racisme en nationalisme liggen al te wachten voor wie zich veilig voelt en anderen tot zondebok wil maken.
Europa 1993 wordt officieel het jaar ‘voor ouderen en de solidariteit tussen de generaties’. Maar wat hebben we onze kinderen nog te vertellen? Of zal de (bloedige) Europese geschiedenis zich herhalen? Rome, Maastricht, Rostok. Sterkt Europa aan geestelijk voedsel?
Enfin, 1994 wordt het jaar van theater en educatie…..te laat?
Grenzen open? Monden open dus!’
(uit Op Verhaal Komen, nieuwsbrief over de kunst van het verhalen vertellen, december 1992).
